اوتيسم كه گاهى آتيسم نيز گفته مى‌شود، گونه‌اى از اختلال رشد است و با رفتارهاى ارتباطى و كلامىِ غيرطبيعى مشخص مى‌شود. اوتيسم يک چالش هميشگى و بى‌پايان براى بيمار و خانواده‌ى او به شمار مى‌رود.
بايد بدانيم كه حساب اوتیسم از «عقب‌ماندگى ذهنى» جداست. از نشانه‌هاى اوتيسم بايد به اختلال آشكار در به‌كار بردن رفتارهاى غير‌كلامىِ بسيار، نظير تماس چشمى، حالت چهره، وضع بدن و حركت‌ها به‌منظور تنظيم تعامل‌هاى اجتماعى اشاره كرد. گروهى از كودكان اوتيستيک با وجود پاره‌اى تنگنا‌ها كه در رفتار با ديگران و روابط اجتماعى ناشى از بيمارى اوتيسم دارند، در مراكز آموزشى معمولى و در كنار كودكان حتّى در مراكز آموزشى ويژه درس مى‌خوانند و دبيرستان را هم با موفقيّت به پايان مى‌رسانند. گروهى از آنان وارد دانشگاه مى‌شوند، استاد مى‌شوند؛ يا هنرمند، استادكار فنّى، كارگر، كارمند و نويسنده! آن‌ها بدين ترتيب، زندگى اجتماعى خود را ادامه مى‌دهند.
اوتيسم شرايط پيچيده‌ى عصبى رفتارى است كه دربردارنده‌ى اختلال در تعاملات اجتماعى و تكامل زبان و مهارت‌هاى ارتباطى به‌صورت تلفيق با عادات سخت و تكرارى مى‌باشد. به‌دليل گستره‌ى نشانه‌ها، در حال حاضر ويژگى هاى مزبور، اوتيسم خوانده مى‌شود. اين اختلال گستره‌ى بزرگى از نشانه‌ها، مهارت‌ها و سطوح آسيب را در بر مى‌گيرد. شدّت محدود‌كننده‌اى است كه گستره‌اى از يک زندگى طبيعى تا يک ناتوانى آسيب‌زا را كه ممكن است به پرستارى در مراكز خاص نياز داشته باشد، در بر مى‌گيرد.
...
دیدگاه خود را بنویسید