این اثر همه‌ى ما آدميزادگان را شامل مى‌شود. سعى داشته‌ام در اين نوشتارِ كوتاه، تنها به برخى عاداتِ اشتباه دامن بزنم و نيز راهكارى به زعم خويش ارائه دهم! تعمّدى در اين مجموعه هست؛ لحن، گاه كنايه‌آميز مى‌شود، از دردِ دل آغاز مى‌شود و گفتمانى ساده با مخاطب برقرار مى‌كند و هر بار كه پيش‌تر مى‌رود لحن جدّى‌تر، تندتر و سنگين‌تر مى‌شود. چراكه به اعتقادِ من، خِرَدورزى چيزى پيش‌پا افتاده نيست و از اين‌رو مى‌بايست، لحنِ منتخب، شايسته‌ى آن باشد.
در هنگامِ نگارشِ اين كتاب، برخى از آشنايان، پاره‌اى از بخش‌ها را مى‌خواندند و می‌شنیدند و اظهار مى‌داشتند كه كتابِ بيشعورى خاوير كرمنت نيز به چنين مباحثى اشاراتى دارد. واقعيّت اين است كه من نوشته‌ى خاوير كرمنت را هنوز نخوانده‌ام، تا نگارش و انديشه‌ام تحتِ تأثيرِ آن قرار نگيرد و اكنون كه اين مجموعه به اتمام رسيده آن را خواهم خواند.
اميدوارم اين نامه بتواند تأثیرى مطلوب براى ما ايجاد كند تا بتوانيم آسوده‌تر در كنارِ هم زيست كنيم. تمامِ تلاشِ من از نوشتنِ اين نامه همين بوده؛ اين‌كه چه‌اندازه موفّق بوده‌ام يا نه، در بازخورد آن پىگيرى خواهد شد.
لازم مى‌دانم در همين سطور، تشكّر خود را ابراز كنم؛ نسبت به همه‌ى آن‌هايى كه دانسته و نادانسته، هنگامِ نگارشِ اين كتاب، وقتِ مرا به باد دادند و جهيده شدنِ قلب و روحم را تعبير و ترجمه‌اى ناكارآمد كردند و بدين‌طريق، سبب و بانى اين مهم گشتند تا با دلى خوش‌خو‌تر نسبت به خويشتن به كارم مشغول شوم و فاصله بگيرم از هر آن‌چه كه در من، زخم بنيان مى‌كند.
...
دیدگاه خود را بنویسید