در دهه ی 60 خورشیدی ناصر حریری، پژوهشگر و شاهنامه پژوه شهرستان بابل با شاعران و داستان نویسان و محققان ادبی به گفت و گو می نشست و در هر جلد دو مصاحبه را می گنجاند. همه ی اسامی گفت و گو شونده ها با خوشنویسی بیژن بیژنی روی همه ی جلدها می آمدند. نمی شود منکر زحمات ناصر حریری در این گفت و گو ها شد؛ پژوهشگری که نابینا به دنیا آمده و همه ی این سال ها را به سختی مطالعه کرده و حالا هم مدیر نشر آویشن بابل است و هم مدیرعامل انجمن امداد به بیماران سرطانی ایران.
ناصر حریری پژوهشگر و نویسنده
داریوش آشوری (زاده ی ۱۱ مرداد ۱۳۱۷ در تهران) نویسنده، اندیشمند، زبان‌شناس و مترجم ایرانی است. بیشتر آثار وی در زمینه ی علوم سیاسی، علوم اجتماعی، سخن سنجی، فلسفه و زبان شناسی است. داریوش آشوری سال هاست که در فرانسه زندگی می کند. آشوری از بنیان گذاران کانون نویسندگان ایران بوده است. داریوش آشوری در دانشکده ی حقوق و علوم سیاسی، دانشکده ی علوم اجتماعی، دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران، مؤسسه ی شرق شناسی دانشگاه آکسفورد در بریتانیا و دانشگاه زبان های خارجی توکیو تدریس کرده است. او عضو گروه مؤلفان لغت نامه ی پارسی در مؤسسه ی لغت نامه ی دهخدا (وابسته به دانشگاه تهران)، عضو گروه ویراستاران دانشنامه ی ایرانیکا (دانشگاه کلمبیا در نیویورک) و از نویسندگان آن مجموعه بوده است. وی همچنین سردبیری چند مجله ی ادبی و همچنین مسئولیت نشریه ی علوم اجتماعی را در مؤسسه ی مطالعات و تحقیقات اجتماعی (وابسته به دانشگاه تهران) بر عهده داشته است.
داریوش آشوری پژوهشگر و نویسنده ی مشهور ایرانی
داریوش آشوری در قلمروی علوم اجتماعی و فلسفه ی مدرن به توسعه ی زبان پارسی از نظر دامنه ی واژگان و بهبود سبک نگارش یاری فراوان کرده است. داریوش آشوری در آثار خود واژگان نوترکیبی نظیر گفتمان، همه پرسی، آرمان شهر، رهیافت، هرزه نگاری، درس گفتار و مانند آن را به کار برد که پیشتر معادلی برای آن در زبان پارسی وجود نداشت. فرهنگ علوم انسانی اثر او، شامل صدها ترکیب و واژه ی اشتقاقی تازه برای گسترش زبان پارسی در زمینه ی علوم انسانی و فلسفه است.
م. آزاد شاعر ایرانی
محمود مشرف آزاد تهرانی (م. آزاد) در سال ۱۳۱۲ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. در سال ۱۳۳۶ از دانشکده ادبیات و زبان پارسی در دانشگاه تهران لیسانس گرفت و دوره ی دانشسرای عالی تهران را نیز گذراند. سپس ۱۰ سال به آموزگاری ادبیات پارسی پرداخت و در سال ۱۳۴۶ به استخدام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان درآمد. او علاوه بر ترجمه ی اشعار شاعران سرزمین های دیگر، در زمینه ی زندگی نامه نویسی، نقد ادبی و قصه نویسی برای کودکان در قالب های شعر و نثر نیز اقدام نموده است. آشنایی او با شعر کلاسیک و شعر نو و تجربه اندوزی های وی در شعر بزرگسالان، پیش از پرداختن به ادبیات کودکان، سبب شد که بازآفرینی های ارزشمندی از شاهنامه ی فردوسی، مثنوی معنوی مولانا، کلیله و دمنه، منطق الطیر عطار نیشابوری و نیز ادبیات فولکلور ایران برای کودکان، هنگامی که محتواهای خواندنی برای کودکان ایرانی به ویژه در دهه ی شصت اندک بود، پدید آورد. از م. آزاد بیش از ۴۰ کتاب کودک و بیش از ۱۴ کاست، شعر و قصه برای کودکان منتشر شده است.
دیدگاه خود را بنویسید